Prutsen met de pen (deel 1)

In verband met weinig beschikbare tijd (en ook omdat het oh zo leuk is), heb ik afgelopen jaar net zo veel met de pen en de oppervlaktebrok gevangen, als statisch. Ik neem jullie mee naar het voorjaar van 2024, als het op mijn “thuiswater” totaal nog niet los is. Ik heb wel een aantal dagen gepland, maar de vissen liggen massaal ergens achterin tussen de planten waar ze niet bevisbaar zijn. Althans, dat vind ik. Anders is het onverantwoord, zeker met een nylon lijn…

Ik vang nog wel een paar kleinere schubkarpers maar de dikkere dames hebben geen trek en liggen zich lekker in het zonnetje op te warmen. Mijn maatje Derk doet wel goede zaken en vangt op heel geraffineerde wijze met behulp van zijn drone en de voerboot, de grote volschub op een zig pop-upje en een 20/00 lijntje. Heel knap! Deze vis heeft hij nog niet eerder gevangen en eenmaal in zijn landingsnet klinkt er dan ook een oerkreet van jewelste over het water. Na zo’n spannende dril ook wel begrijpelijk.

Tijd om over te stappen op de pen

De visweek wordt eerder dan gepland stopgezet en ik ga dan maar andere wateren bekijken om toch nog wat vissen te kunnen strikken. Veel dichter bij huis is mijn andere maatje Noah heel fanatiek bezig om met brokken en korsten karpers te vangen op vijvers rondom het centrum van Deventer. Het gaat hem aardig goed af en hij heeft er al een aantal gevangen. Op een avond vraagt hij of ik geen zin heb om mee te gaan. Goed plan! Maar dan moet ik eerst mijn pen/brok hengel van zolder halen en afstoffen. Ik heb dit al veel te lang niet meer gedaan. De warme avond is nog jong en we besluiten eerst naar een langzaam stromend beekje te gaan. Hier zwemmen enorme graskarpers weet Noah.

Zelf heeft hij ze nog niet gevangen, maar hij heeft er iemand anders wel één zien vangen. De korsten gaan vanaf een bruggetje te water en zodra ze door de bocht een struik voorbij drijven horen we ineens een hard slurpend geluid. Een indrukwekkende kolk komt in de plaats van het zo juist nog drijvende korstje aan het oppervlak. Dit is inderdaad een echt grote vis. Verderop in de bocht horen en zien we nog meer kolken. Ze zijn los en hoe! Maar wat ik ook probeer, ik krijg ze er niet op. Ze zijn slimmer dan ik. Ik probeer ook nog een paar zoete maïskorrels op een haakje onder een pen en een paar handjes maïs er omheen. Twee keer krijg ik een lijnzwemmer, maar dat was ’t dan ook wel. Snel pakken we in met de staart tussen de benen en rijden we naar het volgende water.

Dit is zo’n typisch stadsvijvertje. Eerst proberen we het aan de ene kant van een brug. Ze happen wel, maar heel voorzichtig. Ik ben ongeduldig en loop vast naar het grotere deel van de vijver waar een eilandje is. Daar strooi ik ook wat korsten. Het duurt niet lang of ook daar slurpen kleine toeters de korsten van het oppervlak. Zo goed als t gaat, smijt ik er ook hondenbrokken bij. Ook hier lukt het me maar niet om er één aan te krijgen. Uiteindelijk ga ik gefrustreerd naar huis en beloof mezelf hier terug te komen voor revanche.

Revanche!

Een paar dagen later is het zo ver en ben ik weer terug. Ik heb nu een dikke floater van Fox eraan geknoopt om zo verder te kunnen werpen. Dit werkt prima, want eerlijk gezegd zag ik de aanbeet niet eens. De vis heeft zichzelf op de grote floater gehaakt en schiet nu als een torpedo in mijn eigen kant. Ik moet als een bezetene de lijn opspoelen om een drama te voorkomen, want onder de kant hangen struiken waar hij zich in kan boren. Nog net op tijd kan ik druk zetten zodat het gevaar wordt ontweken. Rustig zwemt de vis achtjes onder de top. Het is niet een hele grote en al snel kan ik het net onder een schubkarper steken. Da’s de eerste van het jaar alvast.

Snel gooi ik weer wat brokken en korsten naar het eilandje. Ze zijn er nog steeds, af en toe word er een brokje weg gepakt. Zo goed als t gaat probeer ik de floater met korst in de buurt te gooien. Dit is nog best een sinecure omdat een enorme treurwilg over het water hangt die er voor zorgt dat ik daaronder niet kan vissen. En laten de happende vissen zich nu juist daar bevinden. De wind en een beetje stroming zorgen dat de korst heel langzaam in de buurt van de etende vissen komt. En dan ineens, floep! Korst weg! De floater beweegt. En ik hoef eigenlijk al niet meer aan te slaan, de vis hangt alweer.

Ik heb nu veel meer controle maar ineens zit de boel vast. Zucht. Wat nu weer? Tja parkvijvers, er kan van alles op de bodem liggen. Tergend langzaam kom de boel toch weer los en zwemt de vis rustig voor mijn voeten. Onder de top hangt een grote plastic tas en nog wat andere troep, met daar weer onder een mooie spiegel. Ik kan het hele zwikje in één keer in het net manoeuvreren. Hebbes! Ik stuur de foto naar Noah. Die reageert verbaasd. Een spiegel!? Die hebben we daar nog nooit gevangen! Da’s leuk om te horen. 

Een gouden tip van een local

Een paar weken later heb ik gelukkig weer een dagje vrij om te gaan. Ditmaal ga ik naar een andere vijvertje. Het watertje waar ik met Noah op een avond een bizar aantal fantastische beschubte spiegels ving. De rigjes worden met behulp van de voerboot op hun vertrouwde plekjes gedropt en het wachten kan beginnen. Maar ik kan wachten tot ik een ons weeg, er gebeurt helemaal niks! Ondertussen praat ik met een local die me een tip geeft over een ander water vlakbij een sporthal verderop. Ik bedank hem voor de tip en zal het onthouden. Sterker, hij wist me aardig te enthousiasmeren. Er zouden best wat mooie dertigers moeten rond zwemmen.

Mijn interesse is gewekt. Er wordt weer een dag vrij gepland en zo vertrek ik naar de desbetreffende vijver. Bij aankomst maakt mijn vissershart een sprongetje van blijdschap. Wat een prachtige waterpartij. Overhangende struiken aan de overkant, rijen plompen aan de overkant maar ook voor de voeten. Verderop is een brug en als ik daar op sta zie ik zo ver als ik kijken kan alleen maar water met plompen. Het stinkt er gewoon naar karper dat kan niet anders. De hengels worden klaar gemaakt en 3 rigjes worden gepositioneerd op plekken aan de overkant waarvan ik denk dat daar ongetwijfeld karper zal komen. De dag verstrijkt. Af en toe zie ik karperactiviteit in de vorm van springen of bellenplakkaten.

Na een uurtje scharrelt er een oranje gedaante voor mijn voeten tussen de plompenbladen. Zich niks van mij aantrekkend gaat de oranje koi op de kop de bodem in. Ik aanschouw het tafereel en na een tijdje draai ik de hengel binnen met daaraan een chodje. De pop-up laat ik heel subtiel in de buurt van de koi neer dwarrelen. Maar er gebeurt helaas niks. De koi is weg en ik smijt de chod weer richting een houten vlonder links van mij. Na een tijdje zie ik verdorie wéér een vis voor mijn voeten scharrelen! Het moet niet gekker worden! Aan het einde van dit verhaal komt het er op neer dat ik aan de overkant statisch niks vang maar dat er maar liefst vier vissen voor mijn eigen kant lekker aan t vreten zijn. I’ll be back!

Ik besef me dat ik met de pen meer kans maak

Een week later kan ik bij Gods gratie weer een dagje weg. Ik moest en zal nu bewapend met mijn penhengel op dat populaire plekje vissen. Enkel een stoel, een mat, een hengel en een tackle boxje mee en papa zit heerlijk te pennen. Een paar handen zoete maïs gaan naar het midden. Daar staan een aantal leliebladen. Ondertussen gooi ik ook wat maïs en kleine halibut pellets voor mijn voeten. Er gebeurt een uur lang niks. Zul je net zien natuurlijk. Maar dan ineens zie ik een groot bruis plakkaat voor mijn voeten. Snel draai ik de pen weg bij de plompen in t midden en vloei de pen heel langzaam bij het plakkaat. De pen krijgt niet eens de kans om te gaan staan. Langzaam glijdt ze van me af en voor ik goed en wel weet wat er aan de hand is, sla ik aan. Een enorme kolk klotst voor mijn voeten.

De 1.75 lb carbon hengel wordt bruut in een hoepel getrokken en de slip van de kleine molen kan het geweld amper bijbenen. Ik controleer zo goed als het gaat de vis tussen de lelies door. Het gaat goed. Snel gooi ik het landingsnet erbij. Ik stuur de kop erheen en hup, jij zit er al in ook! Een vader met zijn zoontje staan het vanaf een afstandje te bekijken en ze zijn net zo verbaasd over de grote brute vis als ik. Tjongejonge wat een beest!! En dat zo voor mijn voeten tussen de planten weg gepeuterd. Geweldig. Ze maken snel wat foto’s zodat de schub weer kan zwemmen. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Het feit dat ik daarna niks meer zag en zou vangen, deerde me al niet meer. De eerste dertiger van t jaar is ook een feit en dat notabene op de pen…

Wordt vervolgd