Brokken maken op vakantie (deel 1)

Eindelijk is het dan zo ver. Drie weken vakantie. Normaal gesproken gaan we 3 weken naar het buitenland. Vliegen of met de auto. Hoe anders is het dit jaar… Samen met Cyn had ik het wel aangedurfd om te gaan vliegen, maar met onze kleine Nikky zagen we dat niet zitten. Het zijn nu eenmaal onzekere tijden. Gelukkig waren we op tijd met boeken, want een maand later zou er bijna niks fatsoenlijks te vinden zijn. Het wordt een bungalowpark in Arcen, noord Limburg. Normaal neem ik nooit mijn visspullen mee, maar nu zie ik toch kansen. Via Google Earth zie ik namelijk dat ik per ongeluk in de buurt van heel veel water heb geboekt.

 

Advertentie:

  

Ik pak wat minder onderbroeken in de koffer, zodat er meer boilies mee kunnen. De Maas is vlakbij het park dus ik zie mezelf al een mega bak vangen. Een foedraal met twee 10 ft scopes gaan mee, lekker compact. Een opvouwbare mat, mijn voerboot(je) een struinstoeltje en mijn tas. Dat wordt dus sowieso dagjes vissen. Onze bungalow staat ook aan een vijvertje, maar na 3 dagen intensief observeren kreeg ik het idee dat er geen karper in rondzwom. Een aantal zonnebaarsjes zag ik er zwemmen en een enkele ruisvoorntjes. Dan dus maar direct een stek zoeken aan de Maas. Wat een prachtige rivier is dat toch! Het stroomt ook nauwelijks en dat is een flink verschil met ‘onze’ IJssel.

Ik vind een plek waarvan ik het idee heb dat ik er gerust een voerplek kan aanleggen, zonder dat ik voor een ander voer. In twee dagen knal ik er zo’n 5 kilo boilies verspreid met de werppijp in. En dan wordt het tijd om mijn geluk te beproeven. Het water is als een spiegel dus ik kan goed zien of er vissen springen of draaien. Ik zal kort zijn, er springt niks, er draait niks en ook de Delkims blijven zwijgen.

Ik vraag Sam om raad, hij woont hier in de buurt. Ik krijg een hele lijst met watertjes en pik een typisch seniorenwatertje eruit. Volgens Sam zwemmen er vissen tot een kilo of 10, maar het zijn wel parels. De kanten van het water liggen helemaal vol met lelievelden. Om de tien meter worden deze onderbroken zodat de witvissers hun lijntje uit kunnen gooien. Als ik een rondje om de plas maak, spreek ik een aantal witvissers. Ze vangen matig, maar wat interessanter is, is dat ze klagen dat er met regelmaat een snoertje word verspeeld door een karper. Volgens hun miegelt het van de karper. Ik weet genoeg!

De volgende dag plan ik een instant ochtendje. Ik ben zeer benieuwd. Het is 05.00 uur als ik niet meer kan slapen, dus gooi ik snel de spullen maar in de auto. Ik heb nog snel een paraplu gekocht, want ik weet dat het vandaag veel zal regenen. Het verbaast mij dan ook niets dat ik de enige aan de waterkant ben. Ik heb maar heel weinig spullen bij me, dus wandel ik helemaal naar achter waar de minste lelievelden zijn zodat een eventueel gehaakte karper makkelijker geland kan worden. Voordat ik ga zitten strooi ik eerst nog even rijkelijk met 12 en 16 mm boilies. Hartig en zoet door elkaar. De meeste gooi ik in een doorgang naar de andere kant van de plas. Ik vermoed dat de vissen hier van de ene naar de andere kant zwemmen.

De andere plek is de stek van de witvisser die die dag 3 keer een snoertje verspeelde. Deze ligt wel strak tegen de lelievelden dus ik zal deze hengel in winkle picker stand vissen met de slip dicht. Zo zal de gehaakte vis voor de velden weg zeilen. Maar tegen die tijd heb ik de hengel al in de handen en loop ik naar achter. Dit is het plan.

De lijnen worden met mijn voerboot precies uitgevaren. Vol verwachting trotseer ik in de regen wat er komen gaat. Na een nat uurtje komt er warempel nog een karpervisser bij zitten en hoe geweldig is het dat hij ook nog eens precies in het midden op de stek gaat zitten waar ik rijkelijk gestrooid heb. Zucht. Helaas. Die hengel draai ik dan maar binnen en als ik hem naar een plek aan de rechter kant uitvaar komt een controleur mij vertellen dat voerboten hier verboden zijn. Dit gaat weer prima zo.

Ondertussen zit ik hier ook al weer drie uur en tegen verwachting in heb ik nog geen piep gehad. Wél zag ik in mijn ooghoek een karper tussen de lelievelden happen naar iets lekkers. Ik draai een hengel binnen, knip de montage eraf en monteer een chodhaak maat 4. Mijn laatste boterham met pindakaas wordt opgeofferd en in hoog tempo plaats ik een korst aan de haak.

Heel voorzichtig sluip ik als een indiaan naar het veldje waar nog steeds beweging is. Een paar stukjes uit het midden van de boterham gooi ik in de gaten tussen de lelies. Geduldig wacht ik af en binnen 10 seconden hoor ik al een gulzig slurpend geluid. Mijn hartslag gaat met 100 omhoog. Ik laat heel voorzichtig de korst in de buurt van desbetreffend gat vallen. De bladeren bewegen, any second now… “Goedemiddag!!! Bieten zu un beetje!!??” Een kolk en een boeggolf… Gloeiende kerel, als je iemand op zijn buik ziet liggen in de regen loerend naar een veldje lelies, is er dan geen cel in je hersenen die bedenkt dat… zucht. Witvissers.

Ik sta op en loop hem boos voorbij. Beduusd loopt hij achter mij aan. Hij begint nu over dat ik niet bij mijn andere hengel zit en dus 2 plaatsen bezet houdt. Serieus? Kom je me dat vertellen? Kijk eens om je heen? Als ik hem op zijn verzoek mijn tijdelijke vergunning op mijn telefoon laat zien, gaat hij er maar weer vandoor. Ik besluit hetzelfde te doen. Morgenochtend ben ik weer terug met een zak brood, dat spreek ik met mijzelf af. Wat een deceptie.

De volgende ochtend sta ik in het schemerdonker al aan de waterkant. In tegenstelling tot gisteren is het nu droog, warm en windstil. Mijn vertrouwen stijgt met de minuut. Ik heb nu alleen een hengel met haak eraan, mijn net, de mat en een zak brood mee. Ik had nog een rolletje vijfentwintighondertste ofzo in de vistas zitten. Daar heb ik een tiental meter van opgespoeld. Meer heb ik niet nodig want ik vis kort in de kantjes. De spullen laat ik nog even in de auto liggen want eerst loop ik het water rond en strooi ik her en der met korsten. Terug bij de auto maak ik alles in orde en loop naar de eerste plek waar ik als eerste wat korsten te water liet.

Ik zie nog niet veel beweging maar als ik naar de tweede plek voorbij een grote rietkraag loop,  slaat mijn hart een keer over. Niet 1 maar 3 slurpende karpers zitten hier tussen de bladeren. Met trillende vingers prik ik een korst aan de haak en werp hem naar de dichtstbijzijnde bek. Binnen 5 seconden kolkt het water en kriebelt de lijn over een blad. De 10 ft er zwiept naar achteren en gaat mooi krom. Het lelieveld ontploft en ik probeer een woedende karper uit de stengels te houden. Het lukt. Ik krijg hem al vlot voor de kant. Het net gaat te water, nog 1 uithaal en een kleine spiegelkarper glijdt over het netkoord. Maar joehoe, dit is nog helemaal niet zo’n kleine vis! En als ik hem op de mat til, weet ik het zeker.

Sam had het over ‘‘tot 8 a 10 kilo”? Ik heb dan waarschijnlijk het record van de plas op de mat liggen? Ik heb geen weger bij me, maar deze vis gaat hard richting de 15 kilo. De laatste keer dat ik dit zei, samen met Frank bleek de vis ook 2,5 kilo zwaarder, dus schatten is niet mijn sterkste kant. Dat het mijn grootste vis ooit is op de korst, staat vast. Snel maak ik met de whistle app een paar foto’s zodat de vis snel weer kan zwemmen. Wat een contrast. Gisteren zat ik hier 3 uur zonder maar iets van leven en nu binnen 3 seconden al een aanbeet. Laten we het op een goede keuze houden.

Ik verwacht dat de andere 2 karpers wel het hazenpad hebben gekozen, dus wandel ik verder naar de andere plekken waar ik met korsten heb gestrooid. Gek genoeg vind ik op nog maar een enkele plek een paar korsten terug. De rest is verdwenen. Maar ik zie nergens beweging. Raar.

Einde deel 1. Volgende week lees je in het tweede en afsluitende deel hoe de vakantie van Tom verder verliep.